O nas

Kościół Luterański w Polsce

Kościół Luterański w Polsce jest spadkobiercą wielowiekowej tradycji Już kilka lat po wystąpieniu ks. dr. Marcina Lutra w 1517r. jego i poglądy docierają do Polski. Znajdują życzliwy oddźwięk u wielu i mimo utrudnień, m.in. ze strony władzy królewski stopniowo powstają parafie ewangelickie w Wielkopolsce, na Pomorzu, Mazurach i Śląsku. Nabożeństwa odprawiane są w języku narodowym, powstaje także literatura religijna w języku polskim: tłumaczenia Pisma Świętego, kancjonały - śpiewniki, postylle - zbiory kazań, katechizmy. Reformacja luterańska powszechnie rozwija się wśród mieszczan i chłopów na terenach zachodnich i wśród polskiej ludności poza granicami Rzeczypospolitej. Do okresu zaborów przetrwało niewiele zborów, później na terenach pod władzą cara rosyjskiego i króla pruskiego powstają parafie luterańskie założone przez kolonistów szukających lepszych warunków życia swoich rodzin. Ich potomkowie szybko się polonizują i biorą aktywny udział w życiu politycznym i kulturalnym kraju.

Obecnie nasz Kościół łączy parafie o bardzo zróżnicowanej historii - często nieliczne, ale posiadające pamiątki bogatej przeszłości -i różnych formach życia religijnego. Wspólną ich cechą jest wyraźny wpływ Pisma Świętego na życie wspólnoty i jej pojedynczych członków. W przeszłości pozwalało to przetrwać okres kontrreformacji na Śląsku w XVII i XVIII wieku, gdy ewangelicy pozbawieni byli kościołów, szkół i księży. Studiowanie Biblii w domach i spotykanie się na tajnych nabożeństwach pozwoliło zachować wiarę i dotrwać do lepszych czasów. Ciężkie doświadczenia polskim ewangelikom przyniosła II wojna światowa, uwięzienie i śmierć wielu księży i osób świeckich w obozach koncentracyjnych, wśród nich biskupa kościoła ks. Juliusza Burschego. Po roku 1945 Kościół odradza się do życia w nowych warunkach, łącząc parafie należące poprzednio do różnych struktur kościelnych, organizując życie religijne również nielicznym rozproszonym współwyznawcom. Poza Śląskiem Cieszyńskim nabiera on cech diaspory. Wszędzie i zawsze, pamiętając o doświadczeniach minionych wieków, pragnie przekazywać wezwanie do przyjęcia zbawienia darowanego nam z łaski przez wiarę w Jezusa Chrystusa.

Urząd duchowny

Kościół jest zgromadzeniem wierzących i społecznością świętych, w którym Słowo Boże jest czysto i wiernie nauczane, a Sakramenty Święte są sprawowane i udzielane zgodnie z ustanowieniem Pana Jezusa. Głową Kościoła jest sam Jezus Chrystus. Zgodnie z Nowym Testamentem istnieje w Kościele powszechne kapłaństwo wiernych, dlatego każdy wierzący powołany jest do jego sprawowania (np. głosząc ewangelię w swoim środowisku). Kościół Ewangelicki nie zna kapłaństwa hierarchicznego i uznaje jeden urząd duchowny zwiastowania Słowa Bożego i sprawowania Sakramentów Świętych (np. diakon, ksiądz, biskup).

Władze Kościoła

Najwyższą władzą ustawodawczą Kościoła Ewangelicko - Augsburskiego w RP jest Synod Kościoła. Jest on wybierany w sposób demokratyczny z grona wszystkich duchownych i świeckich członków Synodów Diecezjalnych Kościoła.

Synod Kościoła wybiera Biskupa, który jest duchowym zwierzchnikiem Kościoła i z urzędu także Prezesem Konsystorza.

Konsystorz jest naczelną władzą administracyjną Kościoła w Polsce i zarazem stanowi kierownictwo Kościoła.

Diecezje Kościoła

W skład Kościoła wchodzi obecnie sześć diecezji: cieszyńska, katowicka, mazurska, pomorsko - wielkopolska, warszawska i wrocławska. Diecezja posiadają swoje synody, biskupów i rady. W diecezjach istnieją samodzielne parafie i podlegają im filiały.

Proboszcz i rada parafialna są wybierani przez wszystkich pełnoletnich członków parafii. Kościół Ewangelicko - Augsburski zajmuje się także pracą duszpasterską oraz misyjno - ewangelizacyjną w różnych grupach i środowiskach społecznych oraz współpracuje z innymi kościołami chrześcijańskimi należącymi do Polskiej Rady Ekumenicznej.

Tekst zaczerpnięto z: "A bez Niego nic nie powstało. Kościół Ewangelicko - Augsburski w Rp" - ks. Jan Gross, Maciej Oczkowski